Οι περισσότεροι από εμάς δε θυμόμαστε πώς είναι η διαδικασία
εκμάθησης της ανάγνωσης. Έχουμε συνηθίσει και διαβάζουμε αυτόματα. Για αυτό
περιμένουμε και από τους υπόλοιπους να διαβάζουν και να κατανοούν με μία
σχετική ευχέρεια.
Θα δανειστώ ένα παράδειγμα από το βιβλίο του Ντέιβις «Το χάρισμα της
δυσλεξίας»:
«Το καφετί άλογο πήδησε πάνω από τον πέτρινο φράχτη και διέσχισε το
λιβάδι.»
Διαβάζοντας την παραπάνω πρόταση ένας μαθητής με δυσλεξία θα
ακουστεί:
« Το καφετί άλογο πήδησε πάνω πέτρινο φράχτης έσχισε λιβάδι». Και
αν τον ρωτήσουμε τι κατάλαβε, η πιο πιθανή απάντηση θα είναι ένα μέρος που
φύτρωσε γρασίδι.
Υπάρχει δυσκολία συγκέντρωσης
σε αυτό που διάβασε και για αυτό είναι
μία επίπονη διαδικασία η ανάγνωση. Στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει, γιατί ο μαθητής
με δυσλεξία δυσκολεύεται να αναγνωρίσει οπτικά τους χαρακτήρες της λέξης και
για αυτό δυσκολεύεται να τις κατανοήσει μετά. Αντίθετα, στους υπόλοιπους
αναγνώστες ο εγκέφαλος αναγνωρίζει τις λέξεις και τις μετατρέπει σε ήχους λέξεων.
Αν δούμε, λοιπόν, έντονη δυσκολία στον αναγνωστικό τομέα καλό θα
ήταν να μην πιέζουμε τον μικρό αναγνώστη αλλά να διερευνήσουμε τα πιθανά αίτια
και μαζί με τους ειδικούς να τον βοηθήσουμε! Όλοι μπορούμε να διαβάσουμε, αλλά
ίσως χρειαζόμαστε διαφορετικό τρόπο!